Bewoners Boschveld maken theater over eigen wijk
'Hond van Boschveld'
Dat Boschveld een bijzondere wijk is, weet iedereen wel. Maar dat bewoners de geest van hun wijk in een toneelstuk tot leven kunnen brengen, is bijna onvoorstelbaar. Toch speelden ze het klaar in een muzikale voorstelling onder de titel ‘Hond van Boschveld’. Op woensdag 9, donderdag 10 en vrijdag 11 oktober 2024 werd dit stuk uitgevoerd in de Parousiakerk in Boschveld. Een ode aan ‘de kracht van samen’.
Tekst: Tjeu Cornet
Foto's: Olaf Smit
(Foto: Hond van Boschveld - de première met de band, het Protocollentrio en het koor in een uitverkochte Parousiakerk.)
Reeks
De voorstelling ‘Hond van Boschveld’ past in een reeks: elke twee jaar een voorstelling waarvan de laatste in 2018. Deze werd gemaakt in het jaar dat Copernikkel haar 10-jarig bestaan vierde (augustus 2024). De hoofdrol is voor een stinkende zwerfhond. Een verschoppeling die nergens welkom is en intussen heel wantrouwig is geworden. De andere hoofdrol is voor een oude boom, die zich al lang niet meer opwindt en rustig alles overziet. Initiatiefnemer Janneke Franke geeft een toelichting.
Vrijplaats
‘De hond en de boom staan symbool voor wat je ziet als je door de etalage van Copernikkel naar buiten kijkt. Al die veelkleurige mensen die voorbij komen en in deze wijk hun weg zoeken. Veel van hen vinden hun weg naar Copernikkel waar ze het gevoel hebben zichzelf te mogen zijn. Copernikkel probeert daarvoor te zorgen. Maar we botsen daarbij regelmatig op regels die knellen of waaraan we niet willen voldoen. Daarom wil Copernikkel een vrijplaats zijn. Onder deze boom mag en kan veel.
‘Hond van Boschveld’ is een verhaal over het willen leren van elkaars taal, over de noodzaak om te vechten waar je voor staat, en over de keerzijde van strakke protocollen en vastgeroeste systemen. Een schreeuw om speelruimte en het tonen van menselijke kracht.’
Zinderend spektakel
De voorstelling werd voor en achter de schermen uitgevoerd door zo’n tachtig bewoners uit de wijk. Ze werkten er maanden aan. De drie speeldagen stonden zij in drie groepen op het toneel. Zo is er het ‘Protocollentrio’, een stelletje zeikerds die alles controleren op ‘de regeltjes’. En de Red Bullgasten die alleen maar voor overlast zorgen. Ten slotte het koor dat de wijkbewoners vertegenwoordigt. In verschillende talen bezingen zij de strijd tegen regelgeving. Dat alles muzikaal omlijst door een fantastische band. Samen zorgden zij voor een zinderend muziekspektakel, ondersteund door makers uit de wijk: musici, lichttechnicus, fotograaf, acteurs, dramaturg en regisseur. De Evangelische Gemeente Parousia stelde acht weken lang de kerk beschikbaar voor de repetities en voorstellingen.
Tragiek
Janneke: ‘Het is een megaproductie geworden. Het maken ervan was niet eenvoudig. Repeteer maar eens met veertig wijkbewoners tegelijk. Dat betekent voor de meesten lang wachten en geduld bewaren. Mensen leerden zo wel ‘in dienst van het geheel’ te denken en zich ook zo te gedragen. En iedereen werd serieus genomen, geheel in de geest van Copernikkel: je mag zijn wie je bent, we kijken nergens van op.
Uiteindelijk is het een voorstelling geworden, waarin ook veel persoonlijke tragiek schuilt. Neem de Syrische muzikant, wiens dementerende vader niet uit Damascus mag overkomen. Ook toen iemand het te kwaad kreeg op het toneel konden we daar alleen maar mee omgaan dankzij de kunst van het improviseren.’